پیرمرد عاشق پیشه اهل تربت حیدریه است. روستایی زاده ای است اهل خورق. جایی در شمال جاده شوسه زاهدان به تربت حیدریه. خودش می گوید که در روستا هندوانه می کاشته و می فروخته و عشق و عاشقی پایش را به نوشتن و کتاب باز کرده است.
سبحان عبداللهی که صورت آفتاب خورده اش سنی نزدیک به ۵۰ سال را نشان می دهد این روزها در گوشه ای از نمایشگاه کتاب، کتاب می فروشد، کتاب که می گویم، حدیث عشق و عاشقی اوست در سرزمینش و پایتخت که همه با ناکامی همراه بوده است.
عبداللهی به مهر می گوید: اول بار در روستای خودمان دلداده دختری شدم. اما روزگار او را به من نرساند و پدرش او را به مردی داد که سه زن دیگر هم داشت. حکایتی است این عاشق شدن. کاش قانونی داشت و می شد برایش قاعده ای نوشت. نمی دانم چه شد اما تصمیم گرفتم ماجرایش را بنویسم؛ نوشتمش و چند داستان دیگر هم در همان حال و هوا به آن اضافه کردم و شد یک کتاب و نامش را هم گذاشتم «بالاتر از مجنون».
پیرمرد ادامه می دهد: از او درباره انتشار کتابش که پرسیدم گفت: کتابم را کسی منتشر نمی کرد. خیلی این در و آن در زدم. تا آخر با واسطه دوستی ناشری قبول کرد که هزار نسخه چاپ کند. من ولی چهار هزار نسخه می خواستم. می دانستم که می فروشد. در نهایت هم به دو هزار نسخه رضایت دادم و در دو سال ۶ چاپ از کتاب منتشر شد.
عبداللهی ادامه می دهد: داستان هایم را با الهام از بینوایان نوشتم. برخی از شخصیت های آن به نوعی شبیه به آدم های ویکتور هوگو است. من را اینطوری نبینید. برای خودم کلی نویسنده هستم! نصف دیوان حافظ را هم از حفظم.
وی ادامه می دهد: بعد از چاپ کتاب اولم برای کار به تهران آمدم. چشمتان روزبد نبیند، دوباره دلم رفت و عاشق شدم. اما این بارهم نشد و باز شروع کردم به نوشتن که شد همین کتاب دومم که اسمش هست «جوانی کجایی که یادت بخیر!»
می پرسم: ناشرت کجاست؟
می گوید: پول نداشت در نمایشگاه شرکت کند. من خودم کتاب ها را ریختم توی یک ساک و آوردم تهران و روزها اینجا می فروشمشان.
.
